เขียนเรื่องการเมือง (ก็ได้วะ)

คงจะไม่เป็นการกล่าวเกินจริงไปนัก ถ้าหากจะบอกว่าสถานการณ์การเมืองตอนนี้ช่างแสนระอุกรุ่นดีแท้ การชุมนุม ประท้วง กดดัน ขับไล่ไสส่ง สนับสนุนอุ้มชู เป็นปรากฏการณ์ที่สามารถพบเห็นได้ทั่วไป กระแสความแตกแยกต่างๆที่เกิดขึ้นล้วนสร้างความตึงเครียดทางการเมืองยิ่งนัก ซึ่งสำหรับตัวผมเองคงไม่ได้มีใจโอนเอียงฝ่ายไหนเป็นพิเศษ สิ่งที่ทำอยู่ก็คือการเฝ้าดูเหตุการณ์อยู่ห่างๆ

ยิ่งตอนนี้มันส์มากครับ สารพัดกลุ่มที่ผลุดโผล่ขึ้นมาเป็นดอกเห็ด กลุ่มพลังเงียบ กลุ่มคนรักในหลวง ฯลฯ แต่พลังหลักแห่งความขัดแย้งที่ดำรงอยู่เห็นจะเป็นสองกลุ่มใหญ่ๆ กลุ่มไหนบ้างคงไม่ต้องสาธยายกันให้เมื่อยนะครับ

เอาล่ะจะมีกี่กลุ่มก็ช่างมัน แต่เท่าที่ตามข่าวดู ทางฝั่งผู้ชุมนุมที่สนับสนุนนายกทักษิณ มีลักษณะการชุมนุมเรียกร้องที่ค่อนข้างจะฮาร์ดไม่น้อย กล่าวคือรุกหนัก กดดัน รุนแรง ถึงกับมีนักข่าวคนหนึ่งโดนต่อยหน้าแหกไปแล้ว เอ้อ อะไรมันจะขนาดนั้นวะเนี่ย

ผมว่าสถานการณ์ความขัดแย้งดังกล่าวคงยังไม่จบง่ายๆเป็นแน่แท้ ถ้าหากสองขั้วความขัดแย้งยังคงอยู่ ต่างสร้างอัตลักษณ์และช่วงชิงวาทกรรมกันอย่างเมามันส์

ซึ่งปัญหาโลกแตกอันหนึ่งที่พบเจอในขั้วความแตกแยกทั้งสองก็คือ ทั้งสองฝ่ายล้วนอ้างสิ่งที่เรียกว่า “ประชาธิปไตย” แต่อาจจะอ้างในบริบทที่ต่างกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งฝ่ายรัฐบาลนี่โคตรจะชอบอ้างเลย เช่นว่า ต้องไปใช้สิทธิ์เลือกตั้ง ขอให้ทุกอย่างอยู่ในกรอบ ในกฏ ในกติกา สิ่งที่รัฐบาลทำอยู่ก็คือการกระทำที่อยู่ในกติกาของประชาธิปไตยทุกอย่าง

แต่สำหรับผมกลับมองว่า มันเป็นการอ้างความชอบธรรมที่ไร้แก่นสารเสียจริงๆ มันก็แหง แหละว่าทุกอย่างมันตามกฏ กติกา แต่ถามจริงเหอะ กฎกติกาทุกอย่างมันล้วนให้ประโยชน์กับพวกเอ็งนี่หว่า ถ้ากฏ กติกามันสามารถสร้างความชอบธรรมให้คนส่วนใหญ่ได้ มันก็ไม่ต้องมีการมาประท้วงเย้วๆ แบบนี้หรอก ผมว่าถ้ากฏ กติกา มันพูดได้ มันก็คงจะบอกว่า “พวกมึง อย่าอ้างกูเยอะนักเลย เล่นอ้างซะกูจนจะหมดขลังอยู่แล้ว”

รู้สึกว่าฝั่งรัฐบาลจะครอบครองสิ่งที่เรียกว่าประชาธิปไตยเป็นสิทธ์ขาดเหลือเกิน โดยหารู้ไม่ว่า (หรือรู้ก็ทำเนียนเป็นไม่รู้) การชุมนุม หรือการเคลื่อนไหวทางสังคมเป็นสิ่งที่สามารถทำได้ ถือได้ว่าเป็นครรลองและกลไกหนึ่งในระบอบประชาธิปไตย ประธิปไตยไม่ใช่แค่เรื่องของการเลือกตั้งนะครับ แน่นอนว่าการยอมรับเสียงส่วนใหญ่ถือเป็นสาระหนึ่งของประชาธิปไตย แต่การยอมรับความแตกต่างหลากหลายต่างหากล่ะที่เป็นแก่นสารของประชาธิปไตยเชิงลึกโดยแท้จริง ความเข้าใจเรื่องประชาธิปไตยของพวกเขาควรจะก้าวข้ามจากกรอบคิดที่ยึดติดกับกระบวนการทางรัฐสภาเพียงอย่างเดียวได้แล้ว

มาถึงอีกฝ่ายหนึ่งบ้าง ซึ่งก็มีจุดยืนที่แข็งขันนั่นก็คือต้องการให้ทักษิณ ออกไปให้ได้ ซึ่งตรงนี้ผมโคตรจะเห็นด้วยเลยครับ แต่ผมว่าสิ่งหนึ่งที่ต้องพิจารณาและตระหนักเอาไว้อยู่ในทุกขณะจิตก็คือ แม้ว่าทักษิณจะออกจากตำแหน่งไปใช่ว่าปัญหาสังคมทั้งหมดจะมลายหายไปในพริบตา แต่ผมก็คิดว่าถ้าทักษิณยอมออกจากตำแหน่งไป การกระทำตรงนี้คงมีคุณูปการให้กับประเทศชาติไม่น้อยเลยทีเดียว (และอาจจะมีสิ่งดีๆ สิ่งเดียวทีทักษิณพอจะทำให้กับประเทศชาติได้)

การชุมนุมขับไล่ทักษิณนี่ผมเห็นด้วยครับ และจริงๆมันก็เป็นสิ่งที่สามารถทำได้หากอยู่บนครรลองของตัวบทกฎหมายและรัฐธรรมนูญ (ดังที่บอกไปแล้วเมื่อครู่) แต่สิ่งที่ผมไม่เห็นด้วยก็คือการอ้างมาตรา 7 แต่งตั้งนายกฯพระราชทานขึ้นมา ซึ่งเหตุผลก็คงไม่มีอะไรมากไปกว่าไม่อยากให้สถาบันกษัตริย์ถูกดึงลงมาสู่เกมการเมืองครับ ไม่ว่าจะเป็นฝ่ายไหนก็ตามที สำหรับผมมีความคิดว่าการที่สถาบันกษัตริย์สามารถธำรงค์สถานภาพได้นั้นก็เนื่องด้วยว่าสถาบันดังกล่าวเป็นสิ่งที่ข้ามพ้นและอยู่เหนือการเมืองไปแล้ว มันคงจะไม่งามซักเท่าไรนักถ้าหากดึงเอาสถาบันกษัตริย์มาสู่สนามวาทกรรม มาสู่เกมแห่งอำนาจแล้ว ผมเกรงว่าจะเป็นการทำให้สถาบันดังกล่าวคอนแคลนได้

ผมก็เข้าใจเจตนารมณ์ของฝ่ายที่เสนอข้อเรียกร้องดังกล่าว ที่ต้องการให้สังคมไทยดีขึ้น อันนี้ผมรับทราบและกำซาบไว้ในห้วงใจน้อยๆ (แต่ตัวใหญ่ๆ) ครับ แต่การนำเสนอนายกฯพระราชทานในความคิดผมนั้นอาจเป็นสิ่งที่ง่ายเกินไปหน่อย แม้นว่ามันอาจจะดูเหมาะสมกับสถานการณ์ปัจจุบันก็ตามที แต่ถ้าดูกันยาวๆแล้ว ผมคิดว่ามันน่าจะมีอะไรมากกว่านั้นนะ อย่าลืมนะครับว่าทักษิณเองก็เป็นผลิตผลจากความมักง่ายเช่นกัน

“ไม่เลือกเค้าแล้วจะเลือกใครวะ ไม่เห็นจะมีใครดีเท่ามันเลย ไม่ชอบก็กาๆเลือกๆไปเหอะ”

“ทักษิณโกง?? ใครๆก็โกงกันทั้งนั้นแหละ แต่เค้าโกงแล้วดีนะ ทำโน่นทำนี่ให้ประเทศชาติบ้านเมืองพัฒนามันก็ดีกว่าโกงแล้วไม่ทำอะไรเลยนะเว้ย”


………………………………