ขอยีสต์ด้วยคน!!!

ตอนนี้ป่วยมาได้สองสามวันแล้วครับ……ตรัสรู้เลยว่าความไม่มีโรคเป็นลาภอันประเสริฐแท้

แต่เวลาป่วยก็ดีอย่างครับมันทำให้เราต้องนอนแอ้งแม้งอยู่เฉยๆ บางทีนอนเยอะๆมันก็เบื่อครับเลยต้องหาหนังสือมาบรรเทาความเบื่อเสียหน่อย เลยไปหยิบเอา”โลกนี้มันช่างยีสต์” ของคุณท่านแทนไท ประเสริฐกุลมา อืม……อ่านไปได้แต่คิดในใจว่า อ้ายนี่มันช่างยีสต์จริง

ประเด็นมันอยู่ที่ตรงนี้ครับ ผมอ่านหนังสือของพี่แก โอเค มันเป็นหนังสือที่ดีเล่มหนึ่งเลยทีเดยว ให้รอยยิ้มกับคนอ่าน ให้ข้อคิดดีๆอะไรต่อมิอะไรตั้งเยอะแยะ โดยเฉพาะคนที่อยากเป็นครูบาอาจารย์อย่างผมได้อ่านหนังสือเล่มนี้ถือว่าได้ประโยชน์มากจริงๆ แต่ทว่า…..พออ่านเรื่องยีสต์ๆของพี่แกแล้ว ชีวิตผมก็เกิดเรื่องยีสต์ๆขึ้นทันที อะไรของมันวะ??

จริงๆมันก็ไม่ได้มีอะไรมากมายนักหรอกครับ แต่ก็อยากจะบ่นไปงั้นๆแหละ เรื่องมันก็เริ่มจากว่าตอนแรกไอ้ท่านเพื่อนของผมสองคนแม่งเสี้ยนสุราขนาดหนัก โทรมาหาผมตอนเอ่อ..เห็นจะเลยเที่ยงวันซักหน่อยได้ ซึ่งแม่งโทรมาผมก็รู้แล้วว่าจะมาใช้บ้านกูเป็นที่เสพสุราแหงมๆ คุยไปคุยมาผมเลยบอกไปว่า “กูไม่สบายมึงอย่ามาเลย” มันก็เลย “เออๆๆ กูไม่ไปละ” ไอ้เราก็คิดว่า เอ…..ดีเว้ยพวกแม่งว่าง่ายดี

วันทั้งวันก็ไม่ได้ทำอะไรครับ นอนสลับกับเล่นเนท ไปเรื่อยๆ จนมาถึงตอนเกือบๆจะค่ำก็มีไอ้เพื่อนอีกคนโทรมา (จริงๆแม่งเป็นรุ่นน้องสมัยที่เรียนมัธยมแต่แม่งปีนเกลียวกันทั้งแก๊งพวกแม่งไม่เคยเรียกกูพี่เล้ย แต่ก็เอาเหอะจะไปถือแม่งก็กระไรอยู่คบกันมาจนป่านนี้แล้ว)

“เห้ยๆๆ วันนี้วันเกิดไอ้เอ็กส์มัน ออกมาหน่อย เนี่ยๆร้านเพลินจิตตรงบ้านมึงเนี่ย”
ไอ้เราก็ เอ่อ….”กูไม่สบายอยู่ว่ะไว้วันหลังละกันนะ”
พี่แกก็ทำประมาณว่า “โหยๆ ซึ้งหวะๆ แม่ง”

ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงได้แต่คิดในใจว่า แม่งจะอะไรกันนักกันหนาวะมึงไม่เคยเจ็บไม่เคยไข้กันรึไง ก็เลยบอกไปแบบจำใจว่า

“เออๆๆ ดูก่อนนะ” (จริงๆไอ้คำว่าดูก่อนถ้าใช้กับเพื่อนเนี่ยรู้ได้เลยกว่ากว่าร้อยละ90แม่งเบี้ยวแน่)

พอค่ำๆไม่รู้ผีตนใดเข้าสิงผมก็ไม่ทราบ(หรือจะเป็นผีแทนไทฯ) ผมโทรหาเพื่อนที่ชวนผมตอนแรกก่อน อารามประมาณว่าสงสารพวกมันจริงๆไม่มาแด๊กเหล้าบ้านกูแล้วพวกมันจะซัดเพนจรไปร่ำสุราที่ไหนกัน โทรหาเสร็จสรรพปุ๊บก็เลยบอกมันว่ากูจะไปหาละกันแต่มิสามารถแตะต้องสุราได้

อืม….ไหนๆจะออกจากบ้านก็เลยโทรหาเพื่อนอีกคนที่โทรมาบอกว่า “เออๆ กูเปลี่ยนใจแล้ว พวกมึงถึงร้านแล้วโทรมานะ” (ไม่ใช่อะไรหรอกครับพอพวกมันโทรมาผมจะได้ผละจากเพื่อนอีกคนได้ง่ายหน่อย แหะๆ)

ก็ออกไปหาไอ้พวกกลุ่มแรกเสร็จ นั่งคุยนั่งเฮฮาไปตามอัตภาพ พอซักสามทุ่มหน่อยๆ(จริงๆพวกแม่งนัดผมสองทุ่ม)ได้มั๊งก็ลองโทรหาเพื่อนอีกพวกนึงดู

“เห้ย มึงอยู่ไหนแล้ววะ”
“เอ้อ เนี่ยจะเข้าร้านแล้วตรงเนี้ย”
“เออๆๆ กูออกไปละ เจอกันๆ”

ร่ำลาพวกแรกเสร็จออกไปหาอีกพวกหนึ่ง เอารถไปจอดปุ๊บเดินไปที่ร้าน เอ…….วันนี้มันแปลกๆแฮะ เสียงเพลงก็ไม่มี มืดก็มืด พอเดินมาใกล้ๆ โอวววว….แม่งคลุมร้านหมดทุกทิศทุกทาง อะไรฟะเนี่ย แบบนี้ร้านแม่งปิดแน่นอน เด็กห้าขวบยังรู้ แต่ไม่เป็นไร ร้านปิดผมมีทางลับครับ (อย่างว่าแด๊กร้านนี้แม่งประจำ ถึงคลุมร้านกูก็ไม่หวั่น)

เดินเข้าไปเจอพี่ที่ร้าน

“พี่ๆ ร้านปิดหรอ”

พี่แม่งก็อารมณ์งงๆ ประมาณว่ามึงไม่เห็นรึว่าร้านปิดอยู่เดินเข้ามาถามเฉยเลย แต่ก็ตอบกลับมาว่า

“ปิดครับน้อง แต่ถ้าน้องจะมานั่งก็นั่งได้นะ”

เอาละไง สรุปมันปิดหรือไม่ปิดวะเนี่ย ผมเลย อืม….โทรหาเพื่อนก่อนดีกว่า

“เห้ย พวกมึงอยู่ไหนกันวะ”
“เนี่ยๆ ตรงร้านละ กำลังขับรถเข้าร้าน”

เจริญ!! ไม่มีหมาซักตัวครับท่าน มีผมคนเดียว แม่งจะถึงตั้งกะตอนโน้นแล้วแม่งไม่ถึงซะทีมันไปขับรถวนอ้อมโลกที่ไหนวะ มันน่ายีสต์แตกจริง(ขอเลียนแบบคุณแทนไทหน่อยละกัน)

ตอนเดินออกมารอพวกแม่งนอกร้านก็คุยกับพี่ที่ร้านอีกครับ ได้ใจความว่า พอดีพรุ่งวันออกพรรษาเค้าก็เลยอยากหยุดควบสองวันไปเลย แต่ถ้าน้องๆอยากกินกันแรงกล้าขนาดนั้นก็มานั่งมากินได้ตามปกติ

อืม……พี่นี่ยอดคนจริงๆ ต้อนรับขับสู้นักดื่มทุกสถานการณ์ โอสสสส (หวังว่าคุณแทนไทคงไม่จดลิขสิทธิ์คำๆนี้นะครับ เพราะมันสามารถหาได้ในการ์ตูนญี่ปุ่นทั่วไป)

รออีกเกือบสิบนาทีได้กว่าแม่งจะมา คุยไปคุยมาพวกมันจะไปร้านอื่นกัน แต่ผมไม่เอาด้วยหละ บอกทักทายเจ้าของวันเกิดเสร็จผมก็เลยกลับบ้าน เพราะเกรงว่าสุขภาพจะไม่อำนวย อีกทั้งตะกี้ก็ยีสต์แตกไปแล้ว กลัวมันจะไปกระทบกระเทือนสุภาพมากไปกว่านี้

กลับมาก็เปิดคอม up blog ก่อนเลยครับ จริงๆกะไว้ว่าจะพยายามใช้ blog นี้นำเสนอเรื่องราวชีวิตประจำวัน บางวันก็แนมๆสาระเสียหน่อย แต่รู้สึกว่า ไปๆมาๆ สาระจะหาไม่ค่อยได้แฮะ

ชีวิตคนเรามันก็แบบเนี้ยแหละครับ ผมว่าความไร้สาระมันก็คือหนึ่งในสาระของชีวิตคนเรา ไม่ว่าคนอื่นจะมองแบบไหนแต่สำหรับแล้ว ความไร้สาระมันสามารถมาเติมเต็มชีวิตของผมได้ครับใครมันจะมีชีวิตแบบมีสาระร้อยเปอร์เซ็นต์ก็ช่างเค้าเถิด แต่เป็นผมคงคลั่งตายแน่นอน

แต่ระหว่างที่ up blog อยู่ก็ได้ยินเสียงท่านแม่แว่วบ่นมาว่า “บอยเอ้ย…เมื่อไหร่จะอ่านหนังสือลูก ทีซีส น่ะเริ่มทำได้แล้วนะลูก เดี๋ยวจะเสร็จไม่ทัน ฯลฯ” อืม….จริงๆก็คิดไว้นานแล้วล่ะครับว่าควรจะเริ่มทำซึ่งเห็นทีต้องจริงจังกับมันเสียที ไม่งั้นชีวิตและความฝันน้อยๆของกระผมคงมลายหายวับไปแน่นอน

คาดว่าตอนหน้า (ถ้าขยันหน่อยก็คงจะพรุ่งนี้) คงจะเขียนเรื่องเกี่ยวกับวิทยานิพนธ์ของผมนะครับใครสนใจก็มาอ่านกันได้เลย ส่วนเรื่องยีสต์ๆ ก็ขอแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวพอครับ หนังสือพี่แทนไทฯ นี่ทำผมอินจริงๆ เลยขอยีสต์กับเค้าซะหน่อย 5 5 5

แล้วไว้พบกันใหม่ครับ

ป.ล.
ใครยังไม่ได้อ่าน “โลกนี้มันช่างยีสต์” ได้โปรดไปหามาอ่านซะ ผมไม่รู้จะนิยมหนังสือพี่แกยังไงดีเอาเป็นว่า หนังสือแหวกๆแบบนี้หวังว่าคงมีเล่มดียวในโลกนะ ก๊ากๆ