ฮาร์ดฉิบ!!

พักหลังนี้ผมเริ่มรู้สึกว่าอาการเห่อ blog มันชักจะหดหายไปตาม law of diminishing utility จริงๆนะเนี่ยแทบจะไม่ค่อยได้ up เลยถึง up ก็ชอบแอบเอาเรื่องของคนอื่นมาแจม เหอ เหอ

อย่างไรก็ตามเกล้ากระผมมีเรื่องสารภาพ 3 ประการนะ

1. แท้จริงแล้วข้าน้อยมิได้เสื่อมสมรรถภาพในการเขียนแต่อย่างใด หากแต่ว่าความขี้เกียจมันรุมเร้าทำให้มิสามารถจรดคีย์บอร์ดได้ (ทีเล่นเอ็มหละพิมปร๋อเลยนะมึง)

2. แม้นว่าสมรรถภาพในการเขียนมิได้หมดไป แต่ข้าน้อยก็มิสามารถใช้มันกับการ up blog ได้ เพราะพลังในการเขียนของข้าน้อยทั้งหมดถูกจอมราชันย์ปีศาจโครงร่างวิทยานิพนธ์สูบเสียสิ้น (ชื่อคุ้นๆเนอะ)

3. ข้าน้อยจึงพยายามเสาะหาจอมยุทธ์ผู้สนใจจะร่วมแจมใน blog และแล้วก็เจอผู้กล้าอาสาจนได้ หากแต่ มันช่างเป็นจอมยุทธ์ที่แสนโง่งมยิ่งนัก save file ห่าอะไรมาก็ไม่รู้ ข้าน้อยไม่สามารถเปิดมันได้ สงสัยแม่งคงพิมใส่โปรแกรมสำหรับยอดคน คนปกติธรรมดาอย่างข้าน้อยจึงมิสามารถเปิดได้ ว่าแต่.......มึงไม่รู้จักไมโครซอฟต์ เวิร์ด รึไงวะ อ้ายสึด

สารภาพไปแล้ว ก็ให้มันแล้วกันละกันเนอะ วันนี้ที่มา up blog ก็ไม่มีอะไรครับ เข้ามาบ่นเรื่อยเปื่อยเฉยๆ และก็มีเรื่องราวจิปาถะมาเล่าสู่กันฟังนิดหน่อย ส่วนมากก็จะเป็นเรื่อง ฮาร์ดๆ ที่ได้เผชิญในรอบสัปดาห์ที่ผ่านมา

เรื่องแรกเลย อืม....ประมาณเมื่อต้นๆ สัปดาห์อะนะ เรื่องของเรื่องก็คือบ้านผมมันยาจกอะ ไม่มีปริ๊นเตอร์ ดังนั้นเวลาจะปริ๊นงานทีนี่ต้องพึ่งใบบุญชาวบ้านเค้าไปทั่วแหละ นั่งทำงานเสร็จสรรพ กะว่า เอ้อ พรุ่งนี้กูค่อยเอาไปยื่น update งานให้อาจารย์ดู ว่าแล้วก็โทรหาไอ้เอฟเพื่อนรักเลย

“เห้ย เด๋วกูเอางานไปปริ๊นบ้านมึงนะ ประมาณ 20 กว่าหน้า”
“เออๆๆ เข้ามาซัก...หลังสามทุ่มครึ่งละกันนะ”
“โอเค งั้นกูเข้าไป 4 ทุ่ม”

ว่าแล้วก็สบายใจครับท่าน นั่งดูทีวีเรื่อยเปื่อย พอถึงเวลานัดหมายก็รีบออกจากบ้าน เพื่อที่จะไปปริ๊นงาน พอไปถึงบ้านแม่งปุ๊บ

“มึงรอแป๊บนึงนะ ไอ้เจมส์มันเก่มอยู่” (ไอ้เจมส์คือน้องของมัน)
“เออ ได้ๆ”

รอให้ตายก็ไม่ได้ปริ๊น......

ไม่อยากจะเล่าต่อเลยว่า ความโง่ของคนเรามีจริงครับท่าน ปริ๊นเตอร์ที่บ้านแม่งอะ ไม่อยู่มาประมาณสองวันแล้ว แต่ไอ้ตัวเจ้าของบ้านนี่แม่งไม่ได้จะรู้ตัวเล้ย เออ ออ บอกให้กูเอางานเข้าไปปริ๊นได้ ไอ้เราพอง้างมือจะปริ๊นเท่านั้นแหละ ก็ เอ.....เครื่องปริ๊นมันหายไปไหนวะ?

สรุปว่า พี่สาวมันย้ายเครื่องปริ๊นไปอีกบ้านแล้ว เออ แล้วมึงก็เสือกไม่รู้จักดูให้ดีๆนะ ให้กูมาเสียเที่ยวอีก งง งานไม่ได้ปริ๊นแม่งแล้ว แม่งฮาร์ดฉิบ

ว่าแล้วก็ขับรถกลับบ้านด้วยความเซ็ง ออกมาได้หน้าหมู่บ้านมัน ก็มาติดอยู่ตรงแยกไฟแดงแถวบ้าน ก็เหลือบไปเห็นอะไรแปลกๆตรงวินมอไซค์

มีพี่วินมอไซค์ คนนึงเดินถือไม้ เอ่อ...ไม่กอล์ฟครับ ขอย้ำอีกทีว่าไม้กอล์ฟอะ ของจริงแท้แน่นอน พี่แกก็เดินอาดๆ ถือได้กอล์ฟ ไอ้เราก็งง เห้ย มันจะเอาไม้กอล์ฟไปทำเชี่ยอะไรวะ ว่าแล้วเราก็ต้องมองต่อไป ซักพักถึงได้รู้แจ้ง

ว่าแล้วพี่วินของเราเดินอาดๆ ออกมาข้างหน้าพร้อมถือลูกกอล์ฟมาด้วยนะ ขั้นต่อมาแกก็วางลูกกอล์ฟไว้กะพื้น แล้วก็จรดไม้ ที่ลูกกอล์ฟ (ไอ้เราก็งง เห้ย แม่งจะตีไปไหนวะ) และแล้ว......พี่วินฯ ก็เริ่มพัดลูกครับ

......................................กลุ๊งๆๆ ลูกลงหลุมไปอย่างงดงาม

ไม่น่าเชื่อแม่งถึงกะลงทุนทำหลุมกอล์ฟ ทำไลน์กอล์ฟ ไว้ตรงวินมอไซค์ เห้อออ เกิดมาพึ่งจะเคยพบเคยเห็นนะเนี่ย พอพี่วินแกตีลงปุ๊บก็มีเสียงเฮฮาไปตามสภาพ (เล่นพนันกันหรือไม่ก็มิอาจทราบได้อีกนั่นแล) พร้อมกับมีพี่วินอีกคนหนึ่งมารับช่วงพัดต่อ ซึ่งจะลงหรือไม่นี่ก็ไม่รู้แฮะเพราะมันเจือกไฟเขียวพอดี ไว้วันหลังเดินออกมาซื้อบะหมี่เกี๊ยวตรงนี้ค่อยมาแวะสังเกตพฤติกรรมอีกทีก็ได้ หวังว่ามันคงจะฮิตไปอีกซักพักนะ เกมฮอตคนฮาร์ดจริงๆ

อีกเรื่องนึงที่จะเล่าก็คือ ขอแสดงความยินดีกะรุ่นน้องที่น่ารัก (น่าเตะอะดิไม่ว่า) เมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมานะ ที่สามารถคว้าตำแหน่งรองชนะเลิศจากการตอบปัญหาเศรษฐศาสตร์ระดับอุดมศึกษาครั้งที่ เอ่อ เท่าไหร่วะ ช่างมันละกันนะ เอาเป็นว่ากูดีใจด้วย แต่กูก็ขอโทษนะ ที่ไปดูพวกมึงตอนห้านาทีสุดท้าย 5555 แบบไปถึงยังไม่ได้ทำเหี้ยอะไรเลย ก็มีน้องๆ staff เค้าเอาใบประเมินมาแจกให้กูละ แล้วกูจะประเมินถูกมั๊ยเนี่ย

อีกอย่างนึงนะ ปีนี้งม.ธุรกิจบัณฑิต โคตรใจป้ำเลย แจกโล่ ให้ที่ 1 2 3 เออ น่าอิจฉาหวะ ตอนสมัยกูนี่ (นานอยู่เหมือนกันนะ สามปีที่แล้วมั๊ง) ไปม.ขอนแก่นได้แค่ประกาศนียบัตร เหอ เหอ (มีแอบน้อยใจ)

แต่ที่อยากจะบอกก็คือว่า สำหรับมุมมองของผมที่มีต่อการแข่งขันแบบนี้มันรู้สึกว่า เอ่อ....เหมือนเป็นการมาแข่งขันกันแก้ปัญหาคณิตศาสตร์อะนะ โจทย์ส่วนมากที่ขึ้นให้ทำกันก็จะเป็นการ solve การ derive สมการกันมากกว่า ซึ่งไม่ใช่ว่ามันไม่ดีอะนะ แต่ผมดูแล้วไม่ค่อยสนุกแฮะ แต่อย่างว่าแหละครับ ผมเข้าใจนะ กว่าโจทย์แต่ละข้อจะผ่านที่ประชุมได้มันต้องเคลียร์ แล้วอะไรที่มันเคลียร์สุดหละ แน่นอนก็ต้องออกเป็นคณิตศาสตร์ดิวะ ดิ้นไม่หลุด แน่ๆ แหงมๆ

ที่พูดมาแบบนั้นไม่ใช่หมายความว่ามันเป็นกิจกรรมที่ไม่ดีนะ ผมว่ามันก็ดีระดับหนึ่งแหละ อย่างน้อยที่สุดก็ทำให้น้องๆที่ร่วมกิจกรรมได้ฝึกฝนการคิดที่มี logic ได้ทำงานร่วมกัน แต่ถ้าถามผมนะ มันน่าจะประมาณว่า ครึ่งเช้าน่าจะให้นิสิตเอาเปเปอไปนำเสนอกัน มีการแสดงความคิดเห็น หลายมหาลัยมันก็หลากความคิดเห็นนะ ได้แลกเปลี่ยนความคิดซึ่งกันและกัน คงเป็นบรรยากาศที่ดีทีเดียว แล้วครึ่งบ่ายจะไปแข่งตอบปัญหาอะไรก็ตามใจ แบบนี้ผมว่ามันก็น่าสนุกกว่านะ สำหรับผมแล้วงานของเศรษฐศาสตร์มันไม่ได้อยู่ที่การ solve แก้ไขปัญหาในตำราเท่านั้น

ผมก็เข้าใจในระดับนึงนะว่า คนเราบางทีมันก็ชอบผลลัพธ์อะไรที่แน่นอน วัดค่าได้ตายตัว แล้วไอ้การแข่งขันนี่มันก็สนองอะไรตรงนี้ได้ ผมเองก็เคยผ่านตรงนี้มาก่อน ตอนนั้นมันก็รู้สึกดีใจอะนะ แต่พอผ่านมานานๆ เข้ามันก็เริ่มรู้สึกเฉยๆ อืม....เวลาเปลี่ยน คนเปลี่ยนจริงๆด้วย หึหึ

เอาเป็นว่า บรรดาน้องๆเอ๋ย จงจำเอาไว้นะว่าการที่แข่งขันได้รางวัลอะไรมาเนี่ยถือเป็นสิ่งที่ดี กูก็เห็นพวกมึงพยายามกันแข็งขันอะนะ แล้วกูก็ขอโทษด้วยที่ชอบเข้าไปป่วนพวกมึง 555 ถือว่ารางวัลที่ได้มามันก็เป็นผลพวงจากความพยายามของพวกมึงทุกคน แต่ก็ขอให้จำไปอีกอย่างละกันนะว่า งานของเศรษฐศาสตร์ไม่ได้มีอยู่แค่นั้นนะ นอกจากเราจะตอบคำถามที่เค้าให้เรามาได้แล้ว เราต้องหัดตั้งคำถามกับสังคมและสิ่งที่อยู่รอบตัวเราด้วยหละ อย่าลืมนะเฟ้ย

ว่าแล้วก็ได้เวลาเฉลิมฉลอง หึหึ นัดกันไปที่เดอะมอลงาทวงศ์วานครับ ใกล้แถวนั้นดี ไอ้ผมก็ สิงจิตสองใจ ไปหรือไม่ไปดีว้า.....โอเคตัดสินใจไป ออกเดินทางกันเล้ย

วูบบบบบ....พอถึงแยกแรกกูก็เลี้ยงผิดทางทันที โอ้วว......ขอบอกก่อนเลยว่าผมเป็นคนที่หลงทางเก่งนะ และไม่คิดว่าอาการมันจะมาออกลายวันนั้น เหมือนกับว่าพอขึ้นรถปุ๊บใจคอมันก็จะไปทางกลับบ้านอย่างเดียวเลย เลยเลี้ยวผิดทางไปคนละด้านกะห้างฯเลยหวะ สาดดด ต้องไปยูเทิร์นใต้สะพานรอรถติด เออ แทนที่จะ 5 นาทีถึงห้าง ไปๆมาๆ ล่อไปยี่สิบกว่านาที กูนี่ชักเริ่มฮาร์ดขึ้นทุกวันแล้วแฮะ

ยังดีที่รุ่นน้องยังไม่ด่าสาปส่งผมเท่าไหร่ อาจจะเห็นใจมั๊ง ไม่รู้ดิ หรือแม่งอาจจะนั่งด่ากูในใจอยู่ก็ได้ เอาเป็นว่ากูขอโทษพวกมึงละกันนะ ไม่ได้ตั้งใจจริงๆอะ จังหวะมันพาไป

เอาวะ ผิดทางแล้วก็แล้วไป พอมาถึงก็ตกลงว่าจะหม่ำซิสเลอร์กัน ผมก็โอเค จะได้แด๊กสนองความหิวให้เต็มที่หน่อย แต่เป็นดังคาดครับ ร้านคนเต็ม ต้องรอคิว โอเคๆ รอก็รอวะ ว่าแล้วผมก็ควักการ์ตูนที่ซื้อออกมาอ่าน

อ่านการ์ตูนเพลินเลย ก็งงว่าทำไมแม่งเงียบๆกันวะ อ้าว ไอ้สึด หันไปอีกทีแม่งเข้าไปนั่งในร้านกันหมดแล้ว เออ แม่งไม่มีเรียกกูกันเลยนะ ใจคอพวกมึงนี่นะ มันช่างหักหาญน้ำใจกูจิงๆ เหอ เหอ

เห้อ โดนเรื่องฮาร์ดมาก็สองสามเรื่องแล้วนะ ขออย่าให้มีอะไรอีกเลย ไปถึงผมก็สั่งปลาทอดมากิน แหม บริการรวดเร็วทันใจ สั่งไปไม่นานก็เอามาเสิร์ฟละ ขอชมๆ พอมาวางปุ๊บก็หั่นปลากินไปประมาณสามคำนะ และก็กินมันอบไปอีกสองคำได้ แล้วก็ลุกไปตักสลัดมากิน

ปรากฏว่าพอกลับมาที่โต๊ะ เห้ย!!!! ปลากูหายไปไหนวะ???

ไอ้เราตอนแรกก็คิดว่ารุ่นน้องแกล้งอะนะ

“ไอ้หยก มึงแกล้งกูใช่มะ ไอ้สึด เอาจานกูมาเร็วๆ จะแดกต่อ”
“ป่าวนะพี่ ผมไม่ได้เอาไป ไม่รู้ว่าใครเอาไป”

สรุป ไม่ใช่อะไรครับ ท่านพนักงานดีเด่นของเรามาเคลียร์จานผมไปเอง และก็นะ ไอ้ที่นั่งหัวโด่ หัวดำอยู่เต็มโต๊ะก็ไม่รู้จักจะบอกเค้าก่อนนะว่าอย่าพึ่งเก็บ พวกมึงทำเชี่ยอะไรกันอยู่วะ

ไอ้คนที่เก็บไปแม่งก็ฮาร์ดฉิบหาย กูกินไปยังไม่ได้เท่าไหร่เลย ของนี่กองเต็มจานแม่งก็เสือกเก็บไป สมองแม่งคงไม่ค่อยจะฮาร์ดเท่าไหร่ อาจจะขั้นนิ่มไปเลยก็ได้นะนั่น

ก็เลยต้องคุยกับเค้าหน่อยแหละครับ พี่สาวเค้าก็โอเค ไปทำจานใหม่มาให้กิน ตอนแรกนึกว่าจะอดแดกซะแล้วนะเนี่ย เหอ เหอ ปกติผมไม่ใช่พวกโวยวายหรือขี้วีนอะไรเลยนะ แต่เจอแบบนี้ก็เซ็งอ่ะ เสียอารมณ์ขั้นสุดยอดเลยนะจะบอกให้คือแบบว่า กูกะลังกินอยู่มึงมาเก็บไปได้ไงวะ บอกได้คำเดียวว่า

ฮาร์ดฉิบ!!!!

เขียนไปเขียนมา จะตีสองแล้วแฮะ พรุ่งนี้ต้องเอาโครงร่างฯ ไปยื่นให้คณะด้วย ตื่นเต้นหวะ สาด ถ้างานกูโดนตีกลับมานี่ กูกลับบ้านไม่ถูกแหงม ไม่มีแผนสองแผนสามด้วย เจอแบบนั้นคงได้แต่นั่งร่ำไห้อย่างเดียวเป็นแน้แท้

วันนี้ blog ผมก็มาแนวแปลกแฮะ แพร่มไม่หยุดเลยกู นี่แหละครับเป็นอาการเก็บกด ช่วงระยะเวลาที่ผ่านมาผมไม่ค่อยได้มีโอกาสรั่วเสียเท่าไรนัก สบโอกาสเลยขอรั่วใน blog ก่อนละกัน หวังว่าท่านๆทั้งหลายคงเข้าใจผมนะ

วันนี้เห็นทีต้องขอลาไปก่อน

ขอให้ความมีโชคสถิตย์ทั่วแก่ทุกคนเลยนะครับ (อย่าซวยแบบผม 55)