แก๊งงง หมดยกที่1...

เฮ้อออออ

ได้เวลา up blog ด้วยตัวเองซักที หลังจากที่ผมดองเค็มมานานแสนนานมาก แต่ตอนนี้ค่อนข้างโล่งครับ เพราะว่า.....เพราะว่า

ในที่สุดผมก็สอบโครงร่างวิทยาริพนธ์เสร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี.....เย้

แต่ก็นะ กว่าจะเสร็จไปได้ก็อิหลุกขลุกขลักกันพอสมควรเลยครับ ตั้งแต่ตอนแรกที่มีการจองห้องทับซ้อนกันระหว่างผมกับเพื่อน เล่นทำเอาล่กไปเลย อีกทั้งอาจารย์ที่เป็นที่ปรึกษา (ร่วม) ของผมดันลืมวันดีเฟนอีก เหอ เหอ ฮาร์ดโคตร เอาเป็นว่าผมโทษตัวเองดีกว่าแหละ จริงๆนัดอาจารย์เค้าเอาแล้วแหละ แต่ดันไม่ยอมไปเตือนแกตอนใกล้ๆดีเฟนอีกที โอ้ย เกือบตาย

เนื่องจากความขลุกขลักดังกล่าวทำให้ การดีเฟนของผมมันส์มาก โดยที่การสอบนั้นขอบอกว่าไม่มีการไหว้ครูใดๆทั้งสิ้น กล่าวคือเนื่องจากเวลามันล่วงเลยสายมาพอสมควร บรรดากรรมการพอเริ่มปุ๊บก็ยิงคำถามทันควัน ไม่มีการนำเสนอโครงร่างใดๆทั้งสิ้น (เล่นเอาเพื่อนๆ กะรุ่นน้องที่ตามมาฟังงงเลยว่า....เหย ไม่มี present ก่อนหรอวะ อิอิ)

เกือบเอาตัวไม่รอดแน่ะ (ตอนแรกที่ปรึกษาผมยังไม่มา) ทั้งประธานสอบกับกรรมการสอบต่างช่วยกันยิงคำถามกันอย่างเมามันส์ ผมก็พยายามตอบอย่างเต็มความสามารถอะนะ เอาตัวรอดได้อย่างหวุดหวิด แต่การ comment ของแต่ละท่านนี่มีประโยชน์มากครับ คมคายเลยทีเดียว ทำให้เราเกิดอาการ อ๋อ ในใจได้อย่างไม่ขาดสาย และทำให้เห็นจุดบกพร่อง หรือรูโหว่ในงานของเรา บางจุดบางประเด็นที่เราละเลยไป

กว่าอาจารย์ที่ปรึกษาของผมจะเข้ามา ตอนนั้นก็เกือบน่วมแล้วครับ พอที่ปรึกษาเข้ามาปุ๊บ ผมนี่รีบสบตาซึ้งทันทีเลยครับ ฮ่าๆ พอมาถึงอาจารย์ท่านก็ช่วย overview งานผมในบางส่วน เพื่อเป็นการฉายภาพและก็ปรับความเข้าใจกับบรรดาประธานและกรรมการสอบ เพื่อเป็นการจูนอะไรให้ตรงกัน ซึ่งก็ทำให้การสอบมีความไหลลื่นขึ้นครับ

หลังจากนั้นการสอบก็ยังคงดำเนินไปเช่นเดิมครับ เราทำหน้าที่เป็นผู้รักษาประตูคอยรับลูกยิงอย่างเดียวเลย เบ็ดเสร็จแล้วใช้เวลาเกือบชั่วโมงนึงครับ สำหรับการทำหน้าที่เป็นผู้รักษาประตู

และแล้วเวลาอันแสนระทึกก็มาถึง.........

นั่นก็คือผมต้องออกมานั่งรอผลการสอบข้างนอกครับ บรรดาอาจารย์ก็ใช้เวลาลงมติกันประมาณ อืม.....5 นาทีมั๊งครับ ถ้าจำไม่ผิด แต่สำหรับผมนี่มันก็นานเหมือนนะเนี่ย ในใจก็คิดในทางหนึ่งว่า เอ้อ อย่าไปเครียดมาก เราก็ทำได้ดีแล้ว ไม่น่าที่จะโดนรื้อหรือสอบใหม่นา แต่อีกใจหนึ่งมันก็คิดว่า แล้วถ้าเกิดเค้าดันมองเห็นความเป็นไปไม่ได้ของงานเราขึ้นมาหละ แล้วโดนรื้อเละเลย แบบนี้เซ็งบรมเลยนะนั่น ตอนรอนี่เล่นเอานั่งไม่ติด เดินไปเดินมาเป็นเจ้าเข้าทรง

แต่สุดท้ายผมการสอบเป็นที่น่าพอใจ (สำหรับผม) ครับ ก็คืออาจารย์ลงมติให้ผ่านครับ แต่ให้มีการเพิ่มเติมบางประเด็น แต่เป็นการเพิ่มเติมในส่วนของบทต่อๆ ไป ซึ่งผมก็ไม่ขัดข้องแม้แต่นิดเดียวครับ เพราะสิ่งที่เหล่าอาจารย์ comment และให้เพิ่มเติมไปนั้น เป็นส่วนผมไม่ได้คาดคิด คิดถึงมาก่อนเลย อาจจะด้วยความอ่อนด้อยอ่อนหัด ทำให้มองเห็นภาพอะไรไม่คมคายเท่าที่ควร ซึ่งการที่ได้รับ comment เหล่านี้ทำให้ผมได้เปิดมุมมองของตัวเอง มองเห็นจุดบอดของเรางาน และสร้างโอกาสให้เราปรับปรุงมันงานของเราให้ดูดีขึ้น และในนัยหนึ่งก็ดีใจครับที่งานของเรายังไม่โดนรื้อ ยังคงสภาพเดิมอยู่เยอะเลยทีเดียว เพียงแต่ต้องปรับปรุงเพิ่มเติมในบางประเด็น

พอฟังผลเสร็จก็โล่งครับ และก็รู้สึกดีครับ ที่มีเพื่อนผมกับรุ่นน้องอีกคนหนึ่งช่วยกันจดบรรดา comment ต่างๆ ของเหล่าอาจารย์ให้ครับ เนื่องจากเพื่อนๆผมทราบดีว่าธรรมชาติของผมเป็นคนไม่ค่อยจดอะไร แถมจดก็แบบ...ไร้ระเบียบสิ้นดี เมื่อรู้ดังนี้เลยช่วยจดให้ผมครับ โดยที่ผมไม่ได้เอ่ยขอเลย ขอบใจมากเว้ย ช่างมีน้ำใจสุดฮาร์ด สุดซึ้ง จริงๆ

หลังจากหมดยกแรก (การสอบโครงร่าง) แล้วผมคิดว่าที่เหลือคงค่อยๆ ทยอยทำ ทยอยอ่าน ทยอยเก็บตามอัตภาพครับ คิดว่าน่าจะมีเวลามา up blog ได้ถี่ขึ้นกว่าเดิม ประกอบตอนนี้ blog ของผมเริ่มมีอาการไร้แก่นสารเพิ่มมากขึ้นเป็นเท่าทวี โอกาสหน้าผมจะพยายามนำเสนอเรื่องราวที่เป็นสาระหน่อยดีกว่า ซึ่งที่คิดเอาไว้ก็อาจจะเอาส่วนหนึ่งของโครงร่างมาย่อยเป็นบทความสั้นๆ ให้ได้อ่านกัน ซึ่งตรงใครมีความเห็นอย่างไรก็บอกกล่าวกันได้นะครับ

ดังนั้นแล้ว......

โปรดอย่ารอคอย แต่จงติดตามด้วยความระทึกในดวงหทัยพลัน!!!! (เลียนแบบ อ.ปิ่น 555)