เปิดตัว!!

ในที่สุดผมก็มี blog เป็นของตัวเองซักที!!
ทั้งที่ก่อนหน้านี้การสร้าง blog ไม่ได้อยู่ในห้วงคำนึงของผมเลยแม้แต่น้อย

จนมาวันหนึ่ง จากการที่ผม seach มั่วหาอะไรซักอย่างใน google ทำให้ผมได้หลุดเข้าไปใน pin poramet’s blog ด้วยความบังเอิญและงุนงงเป็นที่สุด…..”นี่กูเข้ามาอยู่ในไหนวะเนี่ย??”…”ไอ้ blog นี่มันคืออะไรว้า ไม่เคยได้ยิน”…..ฯลฯ คำถามต่างๆล้วนผุดขึ้นมาในหัวสมองผมอย่างไม่หยุดหย่อน แต่ตอนนี้ขอปล่อยคำถามใหัมันคาอยู่แบบนั้นไปก่อนแหละดีแล้ว ไหนๆหลงเข้ามาแล้วก็ขอแจมขออ่านซักหน่อยก็แล้วกัน….

หลังจากวันนั้น pin poramet’s blog ก็ได้เข้ามาอยู่ใน My Favorite list ของผม และเมื่อผมออนไลน์ครั้งใดก็อดไม่ได้ที่จะแวะเวียนเข้าไปเยี่ยมชม pin poramet’s blog และเหล่าบรรดา “ก๊วน blog” ของเขาอีกหลายท่าน ซึ่งสิ่งที่ผมได้สัมผัสก็คือได้พบกับข้อเขียนหลายหลากแนวหลากหลายความคิด อีกทั้งแต่ละท่านล้วนมีฝีไม้ลายมือการเขียนที่เก่งฉกาจกันเหลือเกิน ยิ่งอ่านมันก็ยิ่งเพลินเพราะได้ทั้งความบันเทิงและสั่งสมความรู้ไปในตัว ทำให้วันๆหนึ่งผมเสียเวลาท่อง blog ไปไม่น้อยเลยทีเดียว….

จนในที่สุดผมจึงตัดสินใจว่าจะต้องมี blog เป็นของตัวเองให้ได้ด้วยปณิธานอันแน่วแน่ เต็มเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่นอันแรงกล้า !!

แน่นอนว่ามนุษย์เรามันไม่ได้มีด้านเดียว ด้านหนึ่งความมุ่งมั่นที่อยากจะมี blog มันก็ล้นทะลัก แต่อีกด้านซึ่งมีความขี้เกียจและเฉื่อยชามันได้สถาปนาตนและลงหลักปักฐานในจิตใจอย่างมั่นคงเสียเหลือเกิน และที่เจ๋งสุดๆก็คือความขี้เกียจจะเป็นผู้ชนะเสียทุกครั้งไป เวลาผมคิดจะทำ blog ทีไรทำไมมันต้องผลัดวันประกันพรุ่งเสียทุกที และหมดเวลาไปกับการเสพหนังสือการ์ตูนอันเป็นที่รัก 5-10 เล่มต่อวัน

พฤติกรรมดังกล่าวถือได้ว่าเป็นลักษณะปกติของคนเฉื่อยชาเช่นผม และอยู่ร่วมกับประวัติศาสตร์การใช้ชีวิตอันเรื่อยเปื่อยของผมมาเป็นเวลากว่า 23 ปีแล้ว

ก่อนหน้าที่จะเริ่มมีความคิดที่อยากจะทำ blog ผมเองก็เคยเขียนบทความให้ข้อมูลน้องๆเกี่ยวกับวิชาเศรษฐศาสตร์ใน www.dek-d.com มาก่อนซึ่งผลตอบรับกลับมาก็ค่อนข้างอบอุ่นพอสมควรทีเดียว กล่าวคือมีคนแวะเวียนเข้ามาอ่านเยอะทีเดียว มีน้องๆมาโพสต์ให้กำลังใจ อีกทั้งมีบางคนถามหาว่าเมื่อไหร่ผมจะ update บทความเสียทีเพราะอยากเข้ามาอ่านบทความใหม่ๆของผม

สิ่งเหล่านี้ทำให้ผมตื้นตันใจเสียเหลือเกิน แต่สุดท้ายแล้วผมก็ตอบสนองสิ่งดังกล่าวด้วยการ “เพิกเฉย” แล้วกลับไปเสพหนังสือการ์ตูนที่เป็นวัตรปฏิบัติอันขาดไม่ได้เช่นเคย เห้อ…..อะไรมันจะเรื่อยเปื่อยขนาดนี้วะกู

เมื่อคิดได้ดังนี้ผมจึงลุกขึ้นมาเริ่มหาข้อมูลเกี่ยวกับการทำ blog โดยได้นายตุ่ยเพื่อนคนขยันของผมเคยช่วยเหลือให้คำชี้แนะในหลายๆเรื่อง เพราะโดยลำพังตัวผมเองนั้นทักษะทางด้านคอมพิวเตอร์ก็แทบจะไม่มี จะทำอะไรมันก็มืดแปดด้านก็ต้องอาศัยพึ่งใบบุญคนอื่นเอาอย่างที่เห็นนี่แหละครับ จนในที่สุดก็ได้เป็น blog หน้าที่อย่างที่ท่านๆเห็นกัน

และแล้วในที่สุดผมก็มี blog เป็นของตัวเองดังที่ได้จั่วหัวไว้ในตอนแรก ถึงแม้ความเป็นมาและประวัติศาสตร์ของมันจะไม่น่าตื่นเต้นและน่าจดจำเท่าไหร่นัก แต่ผมเองก็ภูมิใจไม่น้อยที่ได้มีอะไรซักอย่างที่เป็นของตัวเอง……

วัตถุประสงค์ของ blog นี้ก็ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าคำพร่ำเพ้อของผม ข้อคิดข้อเขียนที่ถูกเขียนขึ้นทั้งในวันนี้และในวันต่อๆมันก็คงไม่เป็นอะไรเสียนอกจากจะเป็นเพียง “วาทกรรม” ที่ถูกสรรค์สร้างขึ้นโดยน้ำมือของชายผู้หนึ่งที่ชอบเสพหนังสือการ์ตูนเป็นนิจ ใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยไปวันๆกับความว่างเปล่าและสรวลเฮฮากับเพื่อนฝูงในบางโอกาส

ดังนั้นอย่าเชื่ออะไรที่ผมเขียนมากนักนะครับ!!

ป.ล.
เข้าไปเยี่ยมชมบทความที่ผมเขียนไว้ที่ http://www.dek-d.com/entertain/view.php?id=85890 จะโพสต์ติชมก่นด่าได้ตามอัธยาศัยเลยนะคร้าบ น้อมรับทุกความคิดเห็น