ขอบ่นเรื่องวิทยานิพนธ์

ผมเลิกเช่าหนังสือการ์ตูนมาได้ อืม…..ถ้าจะนับล่ะก็เกือบเดือนนึงแล้วครับ

สาเหตุหลักๆก็ไม่ใช่เรื่องอื่นใดนอกจากเรื่องวิทยานิพนธ์ดังที่ได้จั่วหัวไว้นั่นแหละครับ มันไม่ได้ไปถึงไหนซักที ซึ่งถ้าจะถามถึงสาเหตุแล้วมันก็มาจากความขี้เกียจและเฉื่อยชาของตัวผมเองทั้งนั้น จะไปโทษหนังสือการ์ตูนก็ใช่ที่(แล้วจะเลิกเช่าอ่านทำไมวะ??)

เรื่องของเรื่องก็คือการเลิกเช่าการ์ตูนมันทำให้ผมรู้สึกดีแฮะ ความรู้สึกเหมือนกับว่า อืม….นี่เราขยันขึ้นนะ เรารับผิดชอบมากขึ้นนะ แต่จริงๆแล้วมันจะเป็นแบบนั้นรึเปล่านี่มันก็อีกเรื่องนะครับ ฮ่าๆ แต่พฤติกรรมการหักดิบการ์ตูนของผมมันทำให้รู้สึกดีขึ้นแฮะ ก็เลยตามเลยเลิกๆอ่านมันไปก่อนละกันเว้ยช่วงนี้

ในส่วนของวิทยานิพนธ์ของผมก็ยังอยู่ในขั้นตอนการเขียนโครงร่าง(proposal) อยู่ครับ ก็กำลังคลำๆไปตามอัตภาพซึ่งในส่วนหัวข้อวิทยานิพนธ์นั้นผมได้ไปโพสต์ไว้ที่นี่ ถ้าสนใจก็คลิกเข้าไปช่วยวิพากษ์วิจารณ์แสดงความเห็นกันได้ตามสะดวกเลยนะครับ

แต่ที่ผมกำลังเครียดและเซ็งอยู่ก็คือตอนนี้ทางคณะได้กำหนดเส้นตายมาว่า นิสิตในหลักสูตร ศ.ม.(เศรษฐศาสตร์มหาบัณฑิต)จะต้องส่งโครงร่างภายในวันที่ 8 ธันวาคม เจอแบบนี้ไปก็อึ้งครับ แต่เชื่อเลยว่าไม่ใช่แค่ผมคนเดียวแน่นอน เพื่อนๆหลายคนก็อึ้งและก่นด่ากันไปตามๆกัน เพราะถ้าจำไม่ผิดจริงๆแล้วตามกฎของบัณฑิตวิทยาลัยเค้าจะให้ส่งโครงร่างภายในเดือนกุมภาพันธ์โน่น

ผมได้รู้ข่าวก็ตอนเย็นๆวันนี้แหละ กำลังเลือกการ์ตูนอยู่ที่ร้านเช่าการ์ตูนอย่างสบายอารมณ์ จังหวะประจวบเหมาะครับ เพื่อนผมโทรมาแจ้งข่าวพอดี ถึงกับ shock เลยงานนี้ ผมไม่สามารถพูดอะไรได้เลยครับนอกจากคำสบถต่างๆนานาที่พรั่งพรูออกมา เฮ้ออ แล้วกูจะทำยังไงต่อไปวะเนี่ยยยย

เอ่อ….ต้องขอแถลงนิดนึงนะครับว่า blog นี้ผมเขียนคาเอาไว้ครับ ดังนั้นช่วงเวลาที่เขียนประโยคแรกกับตอนที่ผมมาเขียนเพิ่มนี่คนละช่วงเวลากันครับ นั่นหมายความว่าตอนนี้ผมกลับมาเช่าการ์ตูนอ่านอีกแล้วครับท่าน ฮ่าๆ

นอกเรื่องไปไกลละกลับมาที่เรื่องวิทยานิพนธ์ก่อนดีกว่า

งานของผมเป็นลักษณะแบบงานวิจัยเชิงเอกสาร(document research)ครับ นั่นคือต้องอ่านกันเยอะพอควรเลยทีเดียว ตอนนี้ทั้งเอกสารเอย หนังสือเอย กองกันกลาดเกลื่อน หน้าที่ผมก็คือคลำครับท่าน คลำไปเรื่อยๆ ถ้าใครสนใจอยากจะคลำไปกับผมก็เริ่มคลำได้เลยครับที่นี่ ซึ่งจะเป็นการอ่านปูพื้นฐานก่อนที่จะเริ่มคลำในลำดับต่อไป

แต่ตอนนี้ผมยังคลำได้ไม่ไกลเท่าไหร่เลยครับ บางทีก็หดหู่กับศักยภาพของตัวเองจริงๆ เนี่ยแหละน้อ มนุษย์เรานี่มันมีขีดจำกัดมากมายจริงๆ(หรือว่าจะเป็นกูคนเดียววะ ฮ่าๆ) ตอนนี้ก็ได้แต่กัดฟันคลำต่อไปเรื่อยๆครับ แต่ที่กังวลก็คือมันจะเสร็จไม่ทันตามเวลาที่ท่านขีดเส้นตายเอาไว้น่ะสิ ซึ่งตอนนี้ผมยังไม่รู้ผลแน่ชัดว่าถ้าหากไม่ส่งตามวันดังกล่าวแล้วจะเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตผม อาจจะโดนพสุธาสูบหรือไม่ก็อาจจะโดนเนรเทศไปอยู่ในรูทีไหนซักแห่งก็ได้ ใครจะไปรู้…….

จริงๆแล้วหัวข้อที่ผมกำลังศึกษาอยู่เป็นอะไรที่อยากทำมากๆเลยครับ และผมเองก็เตรียมใจกับเรื่องเวลามาแล้วล่ะว่ายังไงมันก็ต้องเกินสองปีแน่นอน อ.ที่ปรึกษาท่านก็บอกเหมือนกันว่าถ้าจะทำประเด็นนี้จริงๆแล้วล่ะก็ยาวครับ ยาวไปเลยท่าน ดังนั้นต้องยอมเสียเวลานานหน่อย แต่ที่ผมไม่ได้เตรียมใจไว้เลยก็คือการทำงานภายใต้บรรยากาศที่เต็มไปด้วยแรงกดดันที่ไม่คาดว่าจะเกิดแบบนี้ครับ เพราะเท่าที่เราทราบมาวันขีดเส้นตายมันไม่ใช่ตอนนี้นี่นา เตรียมตัวเตรียมใจไม่ทันว่ะ แถมเสียแผนอีกต่างหาก อุตส่าห์วางแผนไว้แล้วว่าช่วงนี้จะอ่านอันโน้นช่วงนั้นอันนี้ ตอนนี้เป็นอันพังราบ ต้องรื้อใหม่หมดเลยแถมเวลาหดสั้นกระชั้นชิดมามากกว่าเดิมเสียอีก

บอกได้คำเดียวว่า “เซ็ง” ครับท่าน ยังคิดไม่ออกเลยว่าวันที่ 8 ธันวาฯจะเอาอะไรไปส่งให้พี่แกดี แต่บ่นไปก็เท่านั้น ว่าแล้วก็ต้องก้มหน้าก้มตาคลำกันต่อไป

ที่ผมกลัวก็คือภายใต้เวลาจำกัดจำเขี่ยขนาดนี้ proposal ของผมมันจะกลายเป็น propo-เศร้า น่ะสิครับ ผมเชื่อเลยว่าถ้าส่งตามเวลาที่พี่แกกำหนดมา งานที่ออกมามันก็ต้องออกมาสั่วแหงมเลย ซึ่งผมก็ไม่อยากให้เป็นแบบนั้น แต่ก็นะ.....มันไม่มีทางเลือกนี่หว่า เห็นที่จะต้องทำๆไปก่อนแหละครับ แล้วก็ค่อยไปปรับๆแก้ๆเอาภายหลัง

ซึ่งถ้าทำแบบนี้ผมไม่ชอบเลยจริงๆ พับผ่าสิ!! ไม่ใช่ไม่ชอบกับการที่ต้องไปปรับไปแก้นะครับ การโดนวิพากษ์วิจารณ์แล้วนำไปปรับไปแก้เป็นสิ่งที่ดีครับ แต่ที่ผมไม่ชอบก็คืออารมณ์ทำแบบขายผ้าเอาหน้ารอดแล้วค่อยไปปรับทีหลัง แบบนี้มันน่าเคืองตัวเองจริงๆ รู้สึกทุเรศตัวเองยังไงก็ไม่รู้ว่ะ

คิดมากไปก็เท่านั้นแฮะ เรื่องมันก็ยังไม่เกิด ตอนนี้ที่ทำได้ก็คงต้องตั้งใจทำหน้าที่ต่อไปตราบที่ยังมีลมหายใจอยู่ ชีวิตไม่สิ้นก็ต้องดิ้นกันไปแต่หากไม่ดิ้นกูสิ้นใจแน่!!

เรื่องที่จะบ่นก็คงมีเท่านี้แหละครับ ซึ่งผมสังหรณ์ว่าหลังจากวันนี้ไปคงจะไม่ได้มา update blog อีกแหงๆ เพราะต้องเอาเวลาไปคลำเรื่องของผมก่อน เฮ้อ…….เซ็งฉิบหาย